Rozdział 5

         W miarę jak zbliżała się do namierzonego przed sekundą celu, cała jej pewność siebie i determinacja, z którą ruszyła, coraz bardziej malała. Zupełnie jakby kolejne kroki wysysały ją z niej niczym namolny komar w letni wieczór. Nie zdziwiła się zatem, gdy stojąc tuż obok nich poczuła się totalnie zagubiona i nie na miejscu. Miała ochotę odwrócić się na pięcie i udawać, że w ogóle jej tam nie było. Niestety było już na to za późno, została zauważona, bo brunet którego głos towarzyszy jej podczas całej drogi wpatrywał się ponad głową kolegi wprost na nią.

           Za późno na ucieczkę, pomyślała, trzeba dokończyć to co zaczęła. W myślach próbowała skleić jakieś w miarę rozsądne zdanie, ale głos uwiązł jej w gardle.

- Cześć?

           Musiał chyba opowiadać jakiś dowcip, bo kiedy reszta spojrzała w jej kierunku na ich twarzach wciąż igrały uśmiechy, a oczy świeciły wesołym blaskiem. Niepewnie odwzajemniła uśmiech, mając już niemal pewność, że wzięli ją za osobę ograniczoną umysłowo. Wypadałoby przestać stać przed nimi jak kołek i coś powiedzieć, pomyślała przełykając ślinę. Najlepiej od razu powiedzieć w jakim celu do nich przyszła.

- Hej, ja cię znam …- wybełkotał blondyn przeżuwając kanapkę, zanim dziewczyna zdołała otworzyć chociażby usta. Zmrużył niebieskie źrenice w momencie rozpoznając dziewczynę stojącą przed nim z tą, przed którą kilka dni temu schował się w męskiej szatni. To wtedy po raz pierwszy próbowała wypełnić swoje zadanie, ale niestety chłopaczyna chyba się jej wystraszył.

- Prowadzasz się ze Słoweńcami.

         Chociaż nie bardzo spodobało jej się słowo „prowadzasz” to jednak przytaknęła głową potwierdzając tym samym jego domysły. Następne pytanie było do przewidzenia, ale Fannemela ubiegł siedzący obok Rune.

- Jesteś dziewczyną któregoś?

- Nie! - podniosła głos jakby ewentualne potwierdzenie miało przysporzyć jej problemów.  

          Chyba rozbawiła ich swoją reakcją, a na pewno sprawiła przyjemność tymi słowami temu, który zadał owe pytanie. Szczerzył się do niej znad jajecznicy, a ona miała w głowie dwa pytania: co nie tak było w tej jajecznicy, skoro wyglądała tak apetycznie i czy chłopak zdenerwowałby się gdyby dopadła do jego twarzy i powyciskała wszystkie pryszcze? Szybko zdusiła w sobie tę pokusę, która dopadała ją za każdym razem, gdy widziała u kogoś najmniejszą chociażby krostkę. To było takie drobne zboczenie, którego nie umiała się wyzbyć.

Tymczasem zgadywanie trwało dalej.

- … siostrą?

- ... psychologiem… lekarzem.

- NIE! – powtórzyła ponownie coraz bardziej zirytowana tymi pytaniami. To ona miała być stroną pytającą tymczasem czuła się jakby była na jakimś komisariacie. Zupełnie przejęli inicjatywę, a rozmowa zmierzała nie w tę stronę, w którą według niej powinna.  – Po prostu jestem… tutaj, z nimi.

         W zasadzie powiedziała prawdę, bo co innego mogła powiedzieć, skoro jej funkcja w kadrze nie była jakoś specjalnie określona. Na przypiętej nad kieszenią spodni akredytacji zostało napisane „członek sztabu szkoleniowego Słowenii”, ale tak naprawdę były to cztery słowa fałszu, bo w niczym nie pomagała. Po prostu starała się nie przeszkadzać, a przy okazji spełniać swoje marzenia. Zauważyła, że jeden z nich studiował ową akredytację i najwyraźniej to co było na niej napisane, w pełni określało ją jako kogoś bezpiecznego.

- Aha.

              Dwóch z nich, jakby nagle znudzeni jej obecnością,  wróciło do poprzedniego zajęcia jakim było delektowanie się skromnym śniadaniem, ale brunet wciąż poświęcał jej swoją uwagę. Lekko speszona poprawiła włosy chociaż według chłopaka, było to zupełnie niepotrzebne.

- Chcesz się przenieść do naszej kadry?! – skierowała wzrok na drugiego z blondynów, który poruszając charakterystycznie brwiami, oczekiwał jej odpowiedzi. Najlepiej twierdzącej.

Wypuściła powietrze głośnym dźwiękiem.

- Chciałam tylko wasze autografy- wypaliła w końcu z wyraźnym rozdrażnieniem w głosie. Natychmiast skarciła się za to w duchu, powinna raczej powiedzieć to z miłym i uprzejmym akcentem, a nie z żądaniem w tle. – To znaczy jeśli moglibyście podpisać parę zdjęć…

Czuła, że coraz bardziej się kompromituje.

- Autografy – westchnął milczący dotąd chłopak, który całą ich rozmowę spędził z nosem w talerzu jakby nie jadł od co najmniej kilku dni. Dopiero teraz podniósł głowę i przyjrzał się nowej znajomej. Wtedy też go rozpoznała, nie po tym krótkim wzrokowym kontakcie, bo jego twarz podobnie jak pozostałych niewiele jej mówiła, ale bladoniebieska koszulka z napisem Supermen już tak. Andreas Bardal, ten który swój podpis powinien złożyć jako pierwszy.

           Z uśmiechem wręczyła mu opasły notatnik, zanim jednak w swej torbie znalazła długopis on już przeglądał poszczególne zdjęcia, które autorka zawarła w swoim dziele. Jak zwykle w torbie z bezkresnym dnem miała wszystko… prócz porządku.

- Cholera – syknęła, gdy poczuła jak w palce wbija się pilniczek.

- Spokojnie mam swój… – widząc jej zmagania z małej kieszonki wyciągnął cienki długopis. Zrobiło jej się gorąco co mogło sugerować, że na policzkach ma w tej chwili piękne dwa rumieńce. Według jej matki ten dowód zdrowia dodawał jej uroku, ale dla niej był zmorą.  

Zawisł z dłonią nad kartką.

- …dla kogo podpisać

- Dla Nadyi.

- A czy Nadya dałaby się zaprosić na kawę – chłopak, który kilka minut temu proponował jej zmianę kadry patrzył z zainteresowaniem i musiała przyznać, że słodko wyglądał kiedy się uśmiechał. Zanim odpowiedziała zalał ją bełkot ich ojczystego języka, w którym któryś z kolegów skarcił go w ostrych słowach. Wychwyciła jedynie imię Sara.

- Obawiam się, że ta kawa kosztowałaby cię bardzo słono… Nadya ma jedenaście lat, a w większości krajów to karalne.

Mina mu zrzedła, a koledzy przywitali jej ripostę gromkim śmiechem.

        Przez kolejnych kilka minut patrzyła jak długopis śmiga po białych kartkach. W myślach już widziała szczęśliwą przyjaciółkę, gdy wróci do domu z jej „skoczną biblią”. Nie znała drugiej osoby, która miałaby takiego bzika na punkcie skoków, a konkretniej skoczków. Cóż bycie nastolatką ma swoje prawa, Lucy pamięta doskonale uczucie jakie towarzyszy wtedy dziewczynkom w jej wieku. Gdzieś w kartonach, które dawno temu wyniosła na strych powinny leżeć jeszcze zdjęcia zrobione podczas koncertu jej idolki. Wtedy to były bezcenne zdobycze, dziś równie wartościowe wspomnienia.Być może za kilka lat Nadya będzie z równie wielkim rozrzewnieniem co ona teraz, wspominać te chwile.

- A to ciekawe…

          Hilde podniósł notatnik w górę odwracając ku nim jedno ze zdjęć. To, na którym odwróceni tyłem pozowali na wpół zanurzeni w wodzie. Lucy znała te fotografię w oryginale, ale tutaj było nieco zmienione, bowiem zamiast gołych pośladków skoczków widniały na niej, dorysowane w programie graficznym, twarze Hoffera.

- Cenzura rodzicielska – odparła znając historię owych zmian na zdjęciu.

          Chłopakom spodobała się owa cenzura, zwłaszcza, że jak powiedział jeden z nich – wreszcie wszyscy wiedzą, gdzie tak naprawdę skoczkowie mają dyrektora.

- Mam do was jeszcze jedną prośbę … – dodała, gdy wreszcie zeszyt trafił ponownie w jej dłonie.

         Pół godziny później dotarła wreszcie na skocznię. Podróż z Norwegami, którzy okazali jej pomoc była dość specyficzna, ale jednocześnie strasznie pouczająca. Dowiedziała się wreszcie kim jest dziewczyna o imieniu Sara, która okazała się być dziewczyną Hildego, poznała najnowsze opowieści rodzinne dumnego ojca Jacobsena i zdecydowanie odrzuciła kolejne próby podrywu ze strony Velty. 

         W domku Słoweńskiej kadry życzyła „swoim” powodzenia i każdego z nich obdarzyła porządnym kopniakiem, zapominając zupełnie, że kilka minut wcześniej to samo uczyniła z kadrą Norwegów. No ale przecież to nie zbrodnia, prawda? Każda z ekip chciałaby dzisiaj wygrać, a jej drobne wsparcie nie ma aż takiej mocy by skonfliktować te dwie grupy. Kiedy wreszcie dopełniała swoich obowiązków, zasiadła na trybunach wśród rozkrzyczanego tłumu.

Pogoda na dzisiejsze zawody była wręcz idealna, a ona podobnie jak zgromadzeni kibice mogła w pełni cieszyć się skokami swoich ulubieńców. Pod koniec zawodów jej głos przypominał pijaczynę po kolejnej suto zakrapianej imprezie, a od krzyków i dopingu rozbolało ją gardło. To jednak nie przeszkadzało jej znów krzyczeć, gdy na telebimie pojawiła się sylwetka jej nocnego towarzysza, który przygotowywał się do najważniejszego skoku. Widząc jego lot była pełna obaw i jednocześnie z zaciskaniem pięści, w myślach modliła się o jak najlepszy wynik…

        

~…~

To co wyżej pozostawię bez komentarza.

Tradycyjnie chciałabym Wam wszystkim złożyć najserdeczniejsze życzenia zdrowych, pogodnych i rodzinnych Świąt Bożego Narodzenia.

I niech prezenty pod choinką wywołają w Was taką radość

jak weekendowe skoki Polaków :D

PS. Być może kiedyś napiszę opowiadanie na podstawie waszych szpiegowskich podejrzeń wobec głównej bohaterki. Niestety nie w tym opowiadaniu, chociaż naprawdę korciło mnie by poddać się tym domysłom. Jak widzicie mój pomysł wobec Norwegów okazał się banalny.

Pozdrawiam i ściskam wszystkich mocno :-)