Rozdział 4

                   Środek nocy to najgorsza pora na przebudzenie się, wie o tym każdy, kto chociażby raz w życiu był wyrwany z krainy snu właśnie o tej porze. Jeszcze zanim otworzyła zaspane oczy i wyciągnęła dłoń by zalać pokój bladożółtym światłem, poczuła ostry ból. Wiedziała czym grozi absencja na kolacji, a mimo to zrezygnowała z tej części codziennego rytuału, zamykając się w pokoju i odgradzając od reszty świata. Zbyt zmęczona atrakcjami, jakie sama sobie zaserwowała, położyła się wcześniej spać. Jeszcze na długo przed tym jak Słoweńcy próbowali wyciągnąć ją na krótki spacer, powoli już odpływała w krainę Morfeusza. Jak przez mgłę pamiętała ich ciche stukanie w drzwi, a potem równie cichy, ale stanowczy głos trenera, by dali jej spokój. Była wdzięczna Goranowi, bo dzięki niemu miała czas na odpoczynek, a w tamtej chwili niczego bardziej nie pragnęła jak samotnie zagłębić się we własnych myślach.

                  Przez moment próbowała ignorować to uporczywe ssanie w żołądku, ale doskonale zdawała sobie sprawę, że na nic jej wysiłek. Wreszcie po kilku minutach leżenia na plecach i bezsensownego wpatrywania się w sufit, podniosła się lekko na łokciu, by móc sprawdzić zawartość nocnej szafki. Nauka nie idzie w las, myślała za każdym razem, gdy napadała ją nocna ochota na małą przegryzkę. Bez względu czy nocowała w swoim pokoju, czy gdziekolwiek indziej, zawsze musiała mieć pod ręką coś do przegryzienia. Tym razem znalazła jedynie trzy herbatniki, których zjedzenie zajęło jej raptem kilka sekund i absolutnie nie zaspokoiło jej kulinarnych potrzeb. Strzepnęła dłonią okruchy z pościeli i przypominając sobie o automacie na korytarzu, wyszła z pokoju.

                Nie zaprzątała sobie głowy szlafrokiem czy chociażby ciepłą bluzą, toteż w tej chwili dumnie kroczyła w krótkich spodenkach od piżam i koszulce z wizerunkiem Tweetiego na piersiach. Zgodnie z jej przewidywaniami, hotelowy korytarz pogrążony był w całkowitej ciszy, tylko delikatne światło dawało złudne uczucie czyjeś obecności. Dreszcz wstrząsnął jej ciałem, gdy przed oczyma pojawiło się wspomnienie tamtych nocy, w których błagała o sen, by zapomnieć.  Nigdy wcześniej jednak nie spacerowała w środku nocy w pogrążonym we śnie hotelu. Przez ułamek sekundy przypomniała sobie scenę z filmu grozy, który oglądała dawno temu, a w którym podobnie jak ona teraz, bohaterka także samotnie przemierzała korytarz. Z tą jednak różnicą, że Lucy nie musiała uciekać przed seryjnym mordercą. Ona musiała jedynie walczyć ze swoim głodem, który właśnie w tej chwili dał o sobie znać głośnym burczeniem. Cichym krokiem dotarła do automatu dzierżąc w dłoniach kilka monet. Niczym twarzyczka dziecka, jej własna rozjaśniła się od uśmiechu, gdy dojrzała te wszystkie słodkości za szybą. Niemalże w zasięgu jej dotyku, a jednocześnie tak daleko - oddzielone szklanym murem. Omiotła wzrokiem zawartość i szybko wybrała te, które były jej ulubionymi.

Wrzuciła odpowiednią ilość monet i wcisnęła zielony przycisk. Czekając aż za uchylną szybką ukaże się pożądany przez nią smakołyk, bębniła palcami w geście zniecierpliwienia, że trwa to odrobinę za długo. Jej cierpliwość była w tej chwili wystawiona na ciężką próbę, bowiem każde kolejne podejście nie przynosiło zamierzonych efektów. Maszyna stała bez ruchu i nie wydając żadnego dźwięku pozostawała głucha na prośby Lucy, doprowadzając ją tym samym do rosnącej z każdą kolejną sekundą furii.

- No włącz się – trzasnęła ze złością w metal, gdy nie podziałał błagalny wzrok i kilkukrotnie wciskanie przycisków. Była naprawdę zła, a do tego głodna co jeszcze potęgowało jej zdenerwowanie, które wyładowała na maszynie dość mocnym kopniakiem. Miała nadzieje, że ta odrobina przemocy z jej strony przekona maszynę do współpracy. Nic bardziej mylnego, bowiem wciąż panowała niczym niezmącona cisza. A ona momentalnie pożałowała owej przemocy, bowiem jej kapcie nie były dobrym amortyzatorem i szybko poczuła ból w dużym palcu.

Syknęła z bólu, przeklinając złowieszcze ustrojstwo i własną głupotę.

- Wczoraj zżarł mi połowę kasy, zanim dostałem batona – drgnęła lekko przestraszona i szybko podniosła wzrok znad stopy, którą właśnie rozcierała. Przekonała się, że głos rzeczywiście należał do osoby, którą rozpoznała. Właściciel owego głosu już stał obok automatu.  -… a i tak nie dostałem tego, którego chciałem.

             Doskonale wiedział, w które miejsce uderzyć, by uruchomić mechanizm. Nie minęła sekunda i rozległ się cichy szmer, a wkrótce jakby w ogóle przez ostatnie dziesięć minut nie próbowała walczyć ze złośliwością owego aparatu, jej oczom ukazały się wybrane przez nią słodycze. Patrząc jak chłopak wyciąga po kolei jej „zamówienie” w momencie pożałowała, że wybrała tyle słodkości zamiast na przykład czegoś dietetycznego.

- Całkiem sporo jak na nocną przegryzkę – jakby czytał jej w myślach.

            Przygryzła usta niczym małe dziecko, przyłapane na gorącym uczynku. Pewnie wziął ją za jakiegoś obżartucha, który nawet w nocy nie może wyzwolić się z kajdan swego nałogu. Zrobiło jej się głupio, zwłaszcza gdy patrzył na nią tymi swoimi wielkimi oczyma, w których gdzieś głęboko czaił się lekko karcący uśmiech. Na jeden krótki moment jego wzrok zsunął się na podobiznę Tweetiego, podziwiając zgrabną sylwetkę. Przez myśl przeszło mu pytanie, gdzie w tak małym ciele można pomieścić tyle kalorii, ale nie znajdując na nie odpowiedzi we własnym umyśle, szybko wrócił ku jej zarumienionej twarzy.

- Ja też lubię czasem zaszaleć z cukrem – szelmowski uśmiech jakim ją obdarzył w tamtej chwili sprawił, że zmiękły jej kolana. I chociaż uparcie starała się wymyśleć coś mądrego, co mogłoby odwrócić jego uwagę od tony cukru, który wciąż trzymał w dłoniach, jedynie na co pozwolił jej głos to pytanie o powód jego obecności w tym miejscu.

- Denerwuję się przed zawodami i nie mogę zasnąć.

          I rzeczywiście za rogiem, na szarej kanapie dostrzegła zmięty koc, spod którego zwisały kabelki najpewniej od słuchawek zagubionych gdzieś pod materiałem i kilka rozrzuconych gazet. Uśmiechnęła się pod nosem, ona też znała ten sposób na bezsenność i doskonale wiedziała, że te gadżety nie zawsze okazują się być pomocne. Przesunął gazety na bok, by miała chociaż odrobinę miejsca i tym samym niewinnie zaprosił do rozmowy. Ku jego zadowoleniu przyjęła owe zaproszenie i przysiadła obok niego rozrywając pierwsze szeleszczące opakowanie.

- Przecież jesteś w dobrej formie – powiedziała niczym wieloletni znawca skoków, albo co najmniej trener osobnika siedzącego naprzeciw niej. Patrzył jak pod wpływem niepozornych żelków jej twarz przybiera niebiański wyraz. Bez pytania sięgnął po kolorowe żelki, wciskając do buzi kilka naraz.  Na moment zamilkł, ktoś obserwujący go z boku mógłby stwierdzić iż to słodycze wywołały w nim tą nagłą ciszę, ale tak naprawdę to obawa przed zbytnią pewnością siebie, która już raz go zgubiła.

- Jestem, ale skakanie dla siebie… a skakanie dla drużyny to już coś innego. Tym bardziej, że już raz nawaliłem.

           Zawisł z dłonią nad cukierkami, nagle niepewny czy powinien się znów poczęstować. Skinęła szybko głową wyciągając bliżej opakowanie ku niemu. Widać było, że w swoich wspomnieniach dotarł do jakiegoś smutnego wydarzenia, które wciąż go bolało.

- Jeśli drużyna jest całością, to nie ważne czy wygrywasz czy przegrywasz, ale najważniejsza jest sama walka, to jak bardzo się starasz. Jeśli zrezygnujesz to wtedy przegrywasz, ale nie jeśli podejmujesz wyzwanie i walczysz…

Uśmiechnął się lekko.

- Mówisz jakbyś znała to uczucie.

              Wzruszyła ramionami, jakby ta rozmowa i te słowa, które właśnie wypowiedziała nie miały znaczenia. Przeciwnie, miały ogromne znaczenie, ale on miał się o tym przekonać znacznie później.

- Każdy z nas o coś walczy – powiedziała tajemniczo.

                Poranek nie był dla niej zbyt łaskawy, bo po nocnej eskapadzie i sporej ilości cukru, który najwyraźniej zdążył zniknąć z jej krwioobiegu, trudno było uznać noc za przespaną. Wręcz przeciwnie, kiedy budzik głośnym buczeniem oznajmił iż trzeba wstawać, jęknęła tylko i przewracając się na drugi bok postanowiła dać sobie jeszcze kilka minut na lenistwo. Wróciła myślami kilka godzin wstecz, które spędziła zwinięta w kłębek na niewygodnej kanapie. Mimo iż od tej pozycji wyraźnie bolał ją kark, a w głowie dudnił tuzin bębnów to z uśmiechem wspominała to nocne spotkanie. Rozstali się dopiero, gdy za oknem powoli wstawało słońce i oboje nagle przypomnieli sobie, że przecież jedno z nich ma jutro zawody, a drugie nie mniej ważne zadanie. I o ile Lucy mogła owe zadanie wykonać w innym terminie, o tyle on nie będzie miał drugiej szansy by wraz z drużyną wznieść się na szczyty.

            Leżąc w tej chwili na łóżku próbowała zebrać w sobie siły, by chociażby wstać z łóżka. Bolące mięśnie dawały się we znaki, a żołądek najwyraźniej też się obudził witając ją głośnymi dźwiękami, wszystko to sprawiło, że naprawdę miała ochotę spędzić cały dzień pod ciepłą kołderką. Po przeciwnej stronie przywitał ją jednak widok czerwonej saszetki, którą wczoraj zapomniała schować. Momentalnie ją otrzeźwiła i sprawiła, że na samą myśl o jej zawartości wyskoczyła z łóżka niczym skowronek. Porwała saszetkę i pognała do łazienki, gdzie spędziła kolejny kwadrans,  by móc stawić czoło kolejnemu dniu.

                 Kiedy po wspomnianym kwadransie zeszła do jadalni, większość znanych jej osób już opuściła to przytulne i wypełnione cudownymi zapachami miejsce. Stolik zajmowany zawsze przez drużynę Słowenii też świecił pustkami, a mała karteczka na jednym z talerzyków świadczyła, że się spóźniła.

„ Nie zamawiaj jajecznicy”

          Uśmiechnęła się pod nosem, najwyraźniej coś nią było nie tak. Wierząc w gusta chłopaków zrezygnowała z ulubionej jajecznicy i zaserwowała sobie jedynie kilka kanapek i sok pomarańczowy.

Dopiero po jakimś czasie, w rogu jadalni dojrzała drużynę Norwegii.

Teraz, albo nigdy – pomyślała, upewniając się, że jej torba zawiera wymagane do realizacji zadania narzędzie. Ruszyła w ich kierunku, uzbrajając się w szeroki uśmiech i pewność siebie….

~…~

Ponieważ nie mam pomysłu na dalszą akcję, ten rozdział musiał się tak skończyć.

Być może przez tydzień uda mi się coś wymyślić :-)