Rozdział 3

              Biorąc sobie do serca prośbę chłopaków i fakt, że najbliższą okolice już zwiedziła, a do dalszej podróży zmuszona była skorzystać z drużynowego busa, który będzie do jej dyspozycji dopiero popołudniem, ostatecznie utkwiła właśnie w tym miejscu.

Miejsce nie było najgorsze, chociaż zdecydowanie bardziej wolałaby spędzić te kilka godzin w ciepłym hotelu zamiast marznąć. Stojąc wśród kilkuosobowej grupki osób, które w mniejszym bądź większym stopniu były powiązane ze skokami, czekała aż wiatr zmniejszy się na tyle, by móc przeprowadzić kwalifikacje. Większość była sceptyczna co do tego faktu i poważnie obawiano się także o sam konkurs, bo prognozy nie były dość optymistyczne. Dopóki jednak nie podjęto żadnej decyzji, wszyscy stali więc na posterunku, gotowi w każdej chwili wykonać zadanie jakie do nich należy. Nie wychwyciła momentu, w którym ona sama zaczęła wpatrywać się w górę skoczni, a w myślach zaklinała pogodę by ta się nad nimi zlitowała. Bynajmniej nie z powodu zimna, ani też nie dlatego, że chciała jechać na zaplanowaną wcześniej wycieczkę. Sama się zdziwiła, gdy odkryła, że tak naprawdę chciała, aby kwalifikacje się odbyły. Tylko dlatego, a może przede wszystkim po to, by móc dopingować nowych przyjaciół. Suche fakty, którymi notorycznie była karmiona jeszcze przed wyjazdem, nawet w najmniejszym stopniu nie oddawały tej otoczki, która towarzyszyła zawodom. Naprawdę ją to wciągnęło, mimo iż tak naprawdę rywalizacja jeszcze się nie rozpoczęła, ale tych kilka skoków, które zdołali oddać zawodnicy rozbudziło w niej kibicowski apetyt.

- Jak możesz pić to paskudztwo?!

            Odwróciła się o milimetr, by odebrać z rąk Petera parujący kubek z kawą zbożową.

- Kwestia przyzwyczajenia – wzruszyła ramionami, a upiwszy łyk gorącego napoju od razu poczuła się dużo lepiej. Zauważyła, że on, podobnie jak kilka otaczających ją osób popijało typowo mocną czarną.

- Zmarzłaś.

            Tym stwierdzeniem mógłby obdarzyć połowę zebranych kibiców, bo chyba wszystkim aura dokuczała niemiłosiernie. W drodze powrotnej od miejsca, gdzie można było kupić coś ciepłego, przystanęli przed niewielkim ekranem, na którym telewizja relacjonowała przebieg zawodów. Zawodnicy wydawali się być rozluźnieni, machali do kamer i żartowali z operatorami, ale dało się wyczuć podenerwowanie, jakie powoli udzielało się już wszystkim.

- Na co oni czekają! - mruknął pod nosem Słoweniec, wskazując na jeden z małych drewnianych domków, gdzie od kilku minut debatowano nad zasadnością dalszego przeciągania kwalifikacji. Po raz trzeci w przeciągu półtorej godziny próbowano podjąć decyzję, którą chyba już każdy na terenie skoczni uważał za jedyną słuszną. – Idziesz do środka? – uczynił krok w kierunku ich domku, gdzie reszta ekipy słoweńskiej oczekiwała na rozwój sytuacji.

           Kiwnęła głową przecząco, gdy kilka kilometrów od nich mignęła charakterystyczna kurtka.

- Zaraz przyjdę, muszę coś jeszcze załatwić!

I już jej nie było.

             Tymczasem zziębnięty Peter skierował się do boksu, tuż przed drzwiami wyrzucił kubek z gorącym napojem, którego nawet nie spróbował.

 - Jakieś wieści?

             Kranjec podniósł wzrok znad nart, w których setny raz już sprawdzał wiązania. Miał obsesję na tym punkcie, wiedział o tym, ale ta wiedza nie szła w parze z zaprzestaniem tego działania. Przeciwnie im bliżej było zawodów, tym częściej sprawdzał wszystkie istotne elementy sprzętu.

- Na moje oko wracamy do hotelu – zawyrokował, siadając obok Jaki wyciągnął telefon, który już kilkukrotnie wcześniej rozbrzmiewał głośnym dzwonkiem. Spojrzał na wyświetlacz ”sześć nieodebranych połączeń” – wszystkie z jednego numeru. Przez krótką sekundę zastanawiał się nad tym czy powinien odzwonić, czy nadal warto angażować się w coś, w co nie do końca go satysfakcjonuje. Zanim podjął decyzję usłyszał głos starszego kolegi.

- Gdzie Lucy? – Tepes siedział w rogu, pogrążony jak zawsze w rytmach swego ipoda, ale był uważnym obserwatorem i od razu zauważył, że Peter wyszedł z ich nową koleżanką, a wrócił sam. A do tego na ekranie telewizora dostrzegł coś, co wyraźnie go zainteresowało.

- Miała coś do załatwienia – wyjaśnił, kasując ostatnie połączenia i wyłączył ostatecznie telefon by mieć chociaż złudne uczucie wolności. – Chyba poszła do toalety.

- To dlaczego teraz kłóci się z Hofferem?!

            Wszyscy odwrócili się w stronę telewizora, na którym rzeczywiście Lucy wdała się w ostrą wymianę zdań z dyrektorem zawodów.

- Może wcisnął się przed nią w kolejce do kibla – zaśmiał się Jaka.

          Widać było, że rozmowa pomiędzy ową dwójką była ożywiona. Mówiąc delikatnie, bo gestykulacja Lucy zdradzała wzburzenie, a i Hoffer nie pozostał jej dłużny. Zbliżenie kamery pokazało czerwoną twarz mężczyzny, podczas gdy z ust dziewczyny, ostre niczym brzytwa słowa, wciąż uciekały obłoczki pary.

Nagle obraz z kamery zmienił się, a na ekranie ujrzeli pięknie zaśnieżoną skocznie.

- eeeeee- rozległ się głośny jęk rozczarowania.

           Tymczasem po mniej więcej dziesięciu minutach, a jeśli wierzyć skrupulatnym obliczeniom Roberta – siedmiu minutach, pojawiła się Lucy. Otrzepała kurtkę ze śniegu, którego wciąż przybywało i potarła dłońmi czerwone policzki, a chłopcy zastanawiali się czy ich kolor zawdzięcza zimnu, czy może furii, z jaką jeszcze kilka minut temu patrzyła na Hoffera.

- Lubię śnieg, ale nie aż w takiej ilości – jęknęła dramatycznie, chociaż prawdą było, że zima zawsze była jej ulubioną porą roku i nawet taka pogoda jak ta dzisiaj, nie była wstanie tego zmienić. – Chyba się zbieramy, co? – zaczęła pakować swoją torbę, wrzucając do futerału aparat, który podczas tych kilku godzin powiększył się o kilkanaście nowych zdjęć.

- Nie było żadnego komunikatu…- mruknął Robert. - … chyba że ty wiesz coś więcej?

          Pytanie zawisło w powietrzu, a cztery pary oczu wpatrywało się wyczekująco w  dziewczynę.

Wzruszyła ramionami – Po prostu widzę, co się dzieje i wydaje mi się, że skakanie w tych warunkach to czysta głupota.

- I to właśnie powiedziałaś Hofferowi?

Nie zdołała ukryć zaskoczenia na twarzy.

- Mniej więcej…- przeciągała sylaby jakby nagle zaczęła się jąkać. Powinna się tego była spodziewać, przecież wiódł główną rolę w tym całym „cyrku”. Pewnie któraś z kamer musiała ich przyuważyć, pytanie tylko jak wiele pokazano. – Spotkałam go przypadkiem, spytałam o decyzję jury, ale mnie zbył…

- Wyglądało jakbyś chciała go pobić – wtrącił się Peter.

- Wziął mnie za dziennikarkę, a najwyraźniej ich nie lubi bo nie był zbyt rozmowny. Swoją drogą on chyba już podlega pod emeryturę, prawda? Myślę, że lepiej byłoby jakby ktoś młodszy przejął dowodzenie, co o tym sądzicie?

             Próbowała wciągnąć ich do rozmowy na ten temat, ale początkowo ich milczenie się przeciągało, a potem wparował Goran i oznajmił iż wracają do hotelu. Tak więc temat odszedł w niepamięć, chociaż ona przez połowę drogi powrotnej zastanawiała się nad słusznością swoich osądów.

~....~

Z lekkim opóźnieniem, ale biorąc pod uwagę wczorajszą awarię prądu i to co działo się za oknem to i tak szczęście, że w ogóle rozdział  jest.