Rozdział 2

          Trzy dni później wiedzieli już o nieznajomej znacznie więcej. Ich spotkanie na lotnisku nie było jednorazowe i przypadkowe, bo wkrótce okazało się, że spędzą razem najbliższe trzy tygodnie. Dziewczyna miała na imię Lucy, Lucy Novak, a przynajmniej tak kazała się do siebie zwracać. Dziwne to było imię, ale w połączeniu z jej równie obcobrzmiącym akcentem, pasowało idealnie. Zdecydowanie nie była ich fanką, a przynajmniej nie taką, która widziałaby w nich superbohaterów czy potencjalnych kandydatów na męża. Traktowała ich jak zwyczajnych facetów, a nie jak gwiazdy sportowe, przy których trzeba poruszać się na paluszkach, czego dała wyraz już na lotnisku i w ciągu tych trzech dni powtarzając ów zabieg parokrotnie. Ona sama też miała w sobie coś takiego co sprawiało, że z miejsca stała się dodatkowym członkiem kadry, młodszą siostrą Roberta i jednocześnie przyszywaną córką trenera, który uważnie ją obserwował.

Okazała się zatem całkiem normalną dziewczyną.

           Nie do końca było jasne z jakiego powodu jest z nimi, bo tłumaczenia trenera jakoby była fotografem pracującym dla jednego z portali sportowych, nie było dość przekonywujące. Zwłaszcza w sytuacji, gdy pierwszego dnia robiąc im zdjęcia zapomniała włożyć kartę pamięci. Oprócz tego zdarzały się jej też inne pomyłki, które nie powinny przytrafić się komuś, kto zajmował się tym profesjonalnie. Niby były to drobne błędy, ale każdy z nich zasiał w nich nutkę domysłów.

Na razie jednak oficjalnie była fotografem i tej wersji każdy się trzymał.

          W miarę możliwości dotrzymywała im towarzystwa, ale zdecydowanie bardziej przypadła jej do gustu rola turystki. W ciągu tych trzech dni zrobiła już całkiem spory przemarsz po Soczi i w głębi ducha błogosławiła chwilę, w której zdecydowała się zabrać stare i dość zużyte już buty, a które okazały się być najlepszym przyjacielem dla jej bolących stóp. Dzisiaj miała w planach jeszcze jedno miejsce, ale pogoda skutecznie jej to uniemożliwiła i dlatego właśnie przekroczyła próg hotelu, który na prawie miesiąc stanie się jej domem. Mimo iż była tutaj raptem trzy dni, taka zmiana otoczenia wyszła jej tylko na dobre, bo już dawno nie czuła się tak wolna jak w tej chwili, bez tych ciągłych pytań i czujnych spojrzeń.

Mieszkali na drugim piętrze i byli jedną z wielu ekip, które zameldowały się już na miejscu. Brakowało jeszcze Norwegów, których obecność była w przypadku dziewczyny priorytetem. Na całe szczęście wszyscy sportowcy mieszkali w jednym miejscu i na każdym kroku spotykała reprezentantów różnych dyscyplin, a więc spotkanie z Norwegami i spełnienie zadania jakie otrzymała przed wyjazdem, było tylko kwestią czasu. Nie znała zbyt dobrze reguł jakie rządziły przygotowaniem skoczków, ale wydało jej się co najmniej nierozsądne, że wciąż ich nie ma na miejscu, podczas gdy inne ekipy już zaczęły pierwsze treningi. Jednak jak wyjaśnił jej Janus, każdy z trenerów ma własne metody. On ma takie, że ekipa Słowenii wstawiła się najwcześniej ze wszystkich, aby jak najlepiej zaznajomić się ze skoczniami.  

I tak, od wczoraj trenują.

           - Zatrzymać windę! – krzyknęła, kiedy ta zaczęła się już powoli zamykać. W zasadzie windy nie stanowiły w budynku przedmiotów deficytowych, ale trochę zmarzła i spieszyło jej się do ciepłego łóżeczka. Ktoś spełnił jej prośbę i po chwili wcisnęła się do środka, gdzie przywitały ją znajome twarze.

- Mówię wam, wpadłem jej w oko… - zdołała usłyszeć, zanim Jaka zamilkł. – O, tu jesteś …- dodał po chwili, nie zdołał ukryć drżenia w głosie połączonego z nutką zadowolenia z jej obecności. Nagła cisza wewnątrz dowodziła tego, że pojawiła się w najmniej odpowiednim momencie. Chociaż zgodnie z regulaminem, który przyciągnął jej uwagę, winda powinna pomieścić znacznie więcej osób niż tej chwili, to Lucy nagle zrobiło się za ciasno. Wcisnęła numer piętra, opierając się o ścianę.

- Pozwiedzałaś.

           Zmęczenie na twarzy dziewczyny najwyraźniej dało powód Robertowi do takiego stwierdzenia, bo zamiast odpowiadać, kiwnęła tylko potakująco głową.

- Czuję się, jakbym przebiegła maraton – jęknęła pocierając dłońmi skronie. Przymknęła na moment oczy, by dać im odpocząć, ale i tak obrazy dzisiejszych atrakcji przewijały się pod powiekami. – Mam wszystko udokumentowane, więc zapraszam jakbyś chciał obejrzeć zdjęcia.

            Wiedziała, że podobnie jak w jej przypadku, pasją Roberta były podróże, a teraz, gdy skupiali się na zawodach, trudno było bawić się w turystę. Owszem, było to możliwe, ale znacznie trudniejsze niż dla dziewczyny. Jeszcze w samolocie, a potem w busie, kiedy już jasne było, że spędzą ze sobą najbliższe tygodnie, toczyli między sobą rozmowy o najdalszych zakątkach świata, do których udało im się dotrzeć. Niestety dla niej, Robert znacznie przewyższał ją w tym względzie.

- Ooo, tym razem włożyłaś kartę pamięci – Peter z uśmiechem wytknął jej tamten błąd z pierwszego dnia, ale w zamian dostał kuksańca w ramię.

Winda zatrzymała się na ich piętrze.

- To dlatego nie było cię na treningu – odezwał się Jaka, który ruszył wraz z Matjazem do przodu.

Obrzuciła go beznamiętnym spojrzeniem, kiedy odwrócił się, by usłyszeć odpowiedź.

- O ile się nie mylę, to wy musicie trenować… nie ja.

Tylko na twarzy Hvali nie pojawił się uśmiech.

- Noo tak, ale – zaczął się jąkać i szukać wsparcia wśród kolegów, ale żaden z nich nie ruszył z odsieczą. - … ale jako dziennikarka, powinnaś tam być – rzucił oskarżycielskim tonem, jakoby zaniedbywała swoje obowiązki.

Luzy zatrzymała się przed swoim pokojem, ale otworzywszy drzwi wciąż stała w korytarzu.

- Jestem fotografem, a nie dziennikarką – nacisk na ostatnie słowo dowodziło jakim rodzajem uczuć darzy zawód dziennikarza. Podobnie jak dla większości sportowców, nie należeli oni do grona jej serdecznych przyjaciół. – jest różnica między fotografem a dziennikarzem. To tak jak różnica między tobą… a Robertem.  

              Chłopak spłonął rumieńcem i szybko zniknął za drzwiami. Jeszcze zanim wraz z kolegą zniknęli w środku, zdołała usłyszeć gratulacje ze strony starszego bruneta. Nie bardzo rozumiała czego ów kolega może mu gratulować, ale nie miała zamiaru się w to zagłębiać.

- Mogłabyś jednak nas dopingować… - ciszę przerwał Kranjec – nic tak nie działa na męskie ego jak stymulacja ze strony płci pięknej…

Spojrzała na niego z ironią w oczach.

- I co, mam jeszcze piszczeć na Wasz widok? – uśmiechnęła się pod nosem widząc ich zadowolone miny. - … jeśli to was zmotywuje, to mogę nawet przed wami zemdleć – dodała widząc potakujące gesty.

- W razie czego, Peter pewnie posłuży ci reanimacją - wtrącił Tepes, którego wspomniany wcześniej chłopak niemal zabił wzrokiem. Widać jednak było, że ta uwaga miała nieco inny podtekst. Owszem Peter miał status ratownika medycznego, certyfikat wiszący na jego ścianie w mieszkaniu to potwierdzał, ale uwaga kolegi dotyczyła bardziej relacji Prevca jakie łączyły go z dziewczynami. Prawdę powiedziawszy z dość sporą grupą dziewczyn.

- Zapamiętam – rzuciła unikając wzroku chłopaka i zniknęła w swoim pokoju. 

 ~....~

Ktoś obstawiał Słoweńców :D

Jak zauważyliście akcja opowiadania nieco wybiega w przyszłość, ale mam nadzieje, że spodoba się Wam ten pomysł.