Rozdział 6

    Wiedziała, że gardło nie wybaczy jej kolejnej porcji lodowatej coli, a jednak z uśmiechem odebrała ów napój z rąk Jaki, gdy ten zadowolony doniósł do ich stolika tacę z drinkami. Powinna raczej kurować się ciepłą herbatką z porcją miodu, a nie dostarczać organizmowi kolejnego szoku termicznego. Była jednak pewna, że bar w którym właśnie przebywali nie oferował ciepłych napojów, a jeśli nawet to nie chciała pokazywać wszystkim swojej niedyspozycji. Wolała przeboleć uczucie drutu kolczastego za każdym razem, gdy przełykała czarną ciecz niż odpowiadać na kolejne pytania typu „źle się czujesz?”

              Siedzieli tutaj od kilku godzin, a Lucy już czuła na sobie dym nikotynowy, którego szczerze nienawidziła, a którego pewnie przez kilka kolejnych dni będzie próbowała pozbyć się z ubrań. Cóż najwyraźniej taką cenę będzie musiała zapłacić za mile spędzony wieczór. Chociaż miała zupełnie inne plany, w duchu przyznała, że jednak woli być tutaj niż mieć za towarzysza jedynie szpakowatego prezentera pogody ze szklanego ekranu. Wszystkim towarzyszył dobry humor, który nie był wynikiem procentów, ale dzisiejszego dnia. Chyba nikt przy ich stoliku nie mógł sobie wyobrazić lepszego scenariusza, a skoro dzisiaj zostali Mistrzami Olimpijskimi to zgodnie stwierdzili, że należy im się dzień świętowania. Dostali nawet „ pozwolenie ” od trenera, ale on sam nie przyjął zaproszenia, wymigując się wiekiem i własnym sposobem na świętowanie. Oczywiście wiedzieli, że owym sposobem jest sen, który w planach miała także Lucy.

- To się nazywa integracja.

          Usłyszała, gdy otworzywszy na milimetr drzwi ujrzała Roberta. Szczerzył zęby w tej małej szparce, próbując namówić ją na wyjście z nimi. Wiedzieli co robią wysyłając właśnie Kranjca, który chociaż najstarszy z nich wszystkich to najszybciej złapał kontakt z Lucy. To on rozszyfrował jej obcobrzmiący akcent, ale jako stały bywalec Chorwackich wysp nie mógł mieć z tym problemów. Zerknęła wtedy na saszetkę, którą zdążyła upchnąć pod poduszką i w myślach obliczyła ile czasu minęło od momentu, gdy dotarła do pokoju.

Chyba wystarczająco.

- Nie daj się prosić – nalegał, pomyślała wtedy, że z takim uśmiechem stopi niejedno serce i właściwie nie zdziwiła się słysząc swoją zgodę.

             I tak wylądowała tutaj, w zadymionym barze, ale za to w doborowym towarzystwie. W zasadzie straciła rachubę, który to już toast, gdy Robert donośnym echem opiewał ich dzisiejszy wyczyn, ale przecież nie będzie bawić się w przyzwoitkę, prawda. Podniosła w górę swój „procentowy drink”, który wcześniej został wyśmiany przez większość jakoby nie pasował do uroczystości i razem z nimi wyrecytowała drużynowy okrzyk.

Rozległ się brzęk szkła. 

                W drugim kącie baru zabawa także trwała w najlepsze, Polacy świętowali swoje wicemistrzostwo i naprawdę robili przy tym nie mniejszy hałas niż Słoweńcy. Gdyby tak dodać do tego jeszcze brązowych medalistów czyli Norwegów, właściciel mógłby poważnie obawiać się o swój dobytek. Mężczyzna chyba jednak nie takie rzeczy widział w swoim życiu, bo nawet głośne śpiewy Żyły wykonującego najnowszy hit skoczków, nie robił na nim wrażenia. Mogła się założyć, że oprócz Polaków nikt nie znał słów tej piosenki, ale pod skocznią każdy na swój własny sposób nucił melodię, która naprawdę była zaraźliwa w swej prostocie.

Odwróciła głowę od rozbawionych Polaków, ale nie dosłyszała słów Jurija.

- Mówię, że to się źle skończy – zawyrokował pociągając kolejny łyk piwa i wskazując głową w kierunku prowizorycznego parkietu, na którym tańczyło kilka par. Lucy wiedziała, na którą z par chłopak zwraca szczególnie uwagę. Brunetka właśnie zaśmiała się w głos, jakby jej partner powiedział coś naprawdę śmiesznego i  zarzuciła ręce na kark chłopaka. Ich usta momentalnie złączyły się w namiętnym pocałunku.

Jurij westchnął lekko zniesmaczony tym widokiem.

- Daj spokój, jesteś zazdrosny.

                Słoweniec odwrócił się w kierunku Jaki i zmierzył go surowym wzrokiem, który mógł równie dobrze sprawić, że chłopak rozsypałby się w drobny mak. Irracjonalność tej wypowiedzi najwyraźniej dotarła właśnie do podchmielonej świadomości Hvaly, bo podniósłszy się z miejsca ruszył w kierunku barmana.

- Widać, że jest zakochana i szczęśliwa…. ten Freitag to chyba spoko gość.

Lucy z rozrzewnieniem patrzyła na wirującą w tańcu parę.

- Właśnie w tym problem.

Zmarszczyła brwi zdziwiona tymi słowami.  

- Anja jest rozsądną dziewczyną, nie da sobie zrobić krzywdy.

              Siostra Jurija miała silny charakter, nie była typem nieśmiałej dziewczynki, która nie wie jak postępować z facetami. Doskonale znała swoje walory, wykorzystując je wobec bezbronnego Richarda. Według Lucy stanowili dobrze dobraną parę i chociaż obojga znała zaledwie od kilku dni to szczerze im kibicowała.

Tepes uśmiechnął się krzywo, przechylając butelkę. 

- Nie o Anję się martwię… tylko o Richarda.

                  I tylko siedzący od kilku minut w ciszy Peter wiedział co miał na myśli jego kolega. On doskonale znał mechanizm działania młodszej Tepeszówny, w końcu… sam ją tego nauczył.

               Kiedy zbliżała się północ Słoweńcy niczym kopciuszek, który musiał o tej właśnie porze opuścić swój bal, postanowili wrócić do hotelu. Głównym powodem jednak nie były czary, ale niezbyt trzeźwy stan jednego z nich. Zresztą Prevc od momentu pojawienia się Anji z Richardem stał się apatyczny i szybko „zaprzyjaźnił się” z procentami, których przybywało w jego organizmie w zatrważającym tempie. Robert przejął rolę holownika i z Peterem pod pachą wychodzili właśnie z lokalu, tuż za nimi chwiejnymi krokami szli Tepes i Jaka, a korowód zamykała Lucy.

Zostawiali za sobą śmiechy i wiwaty wciąż świętujących Polaków.

- A niech mnie…- nagle usłyszała znajomy głos. - …Lucy?

                 Miała szczerą nadzieje nie spotkać go tutaj. Zwłaszcza, że przeglądając niedawno listę zawodników zauważyła jego nieobecność, a zatem wywnioskowała iż nie został powołany do reprezentacji. Jak widać, myliła się.

Kiedy ją ściskał poczuła ostrą woń alkoholu, a blond loki drażniły jej policzki.

- Cześć ...- wydukała niepewna.

           Nie chodziło o to, że go nie lubiła. Wręcz przeciwnie, chociaż spotkali się tylko bodaj dwa razy w życiu to za każdym razem było to sympatyczne spotkanie. Zwłaszcza jego słowiański akcent wzbudzał w niej radość. Bardziej obawiała się o jego plotkarską naturę i o to, że wszystkim rozgada kim jest, a tego chciała uniknąć. Widząc jednak czerwone rumieńce i czując alkohol zdawała sobie sprawę jak krucha jest w tej chwili jej tajemnica.

I rzeczywiście nie musiała długo czekać.

- Myślałem, że twój przyjazd został odwołany …

Od razu pożałowała, że mu wtedy o tym powiedziała.

- No, ale jak się ma takie wtyki to …

Nie zdołał dokończyć zdania…

~……~

Krótko i na temat

To ostatni rozdział na tym blogu …

w tym roku oczywiście :D

Życzę Wam więc przede wszystkim udanej zabawy sylwestrowej

aby Nowy Rok przyniósł Wam same dobre chwile, spełnione marzenia

 i duuuuuużo zdrowia :-)

Ściskam Was mocno.

PS. małe pytanko – czy chcecie być informowani o nowościach u mnie i w jakiej formie? Bo chyba jakoś pominęłam ten wątek.
PS. 2 uwierzcie mi, w wordzie te rozdziały wydają się dłuższe.