31 stycznia 2014

Rozdział 9


    
        Wieczorne rozgrywanie konkursu nie wszystkim przypadło do gustu. Chociaż plan olimpiady był już dawno zatwierdzony i tylko ewentualne problemy natury pogodowej mogły w nim cokolwiek zmienić, to wielu zawodników narzekało właśnie na takie a nie inne rozplanowanie zawodów. Większość z nich preferowała raczej wcześniejszą porę i pewnie dlatego niektórzy od samego rana marudzili niczym małe dzieci, którym zabrano ulubioną zabawkę. Zupełnie jakby wzorem najmłodszych o siódmej mieliby być już w łóżkach i grzecznie spać, oczywiście w rzeczywistości o tej godzinie byli pogrążeni w zupełnie innych zajęciach. Nie od dziś wiadomo, że jeśli czegoś nie można zmienić to trzeba to zaakceptować, a przynajmniej postarać się to zrobić. Narzekanie niczego nie zmieni, a jedynie pogarsza nasze samopoczucie.
Taką zasadę wyznawała Lucy.
          Późnym wieczorem, kiedy zadowoleni wracali do wioski wciąż przed oczyma miała ten wspaniały widok jakim była oświetlona skocznia i górujące nad nią szczyty gór spowite z kolei w całkowitej ciemności. To połączenie zrobiło na niej piorunujące wrażenie i zupełnie nie rozumiała narzekań tych, dla których ta pora była nieporozumieniem. Na ich miejscu startowała by tylko w takiej scenerii. Dzięki temu, że konkurs był dopiero wieczorem, rankiem nie musiała się nigdzie spieszyć. Spokojnie wyczekała aż natarczywy dźwięk budzika rozbudzi echo w pokoju, chociaż sama nie spała już od dobrych kilkunastu minut. Przed wyjazdem na skocznie zdążyła jeszcze wyskoczyć z wioski by zaopatrzyć się w kilka pamiątek dla bliskich, a później dała się namówić na towarzyszenie Słoweńcom podczas ich treningu. Drugim powodem, po chęci spędzenia tego czasu z nimi, był fakt iż w przeciwnym razie byłaby zmuszona dotrzeć na skocznie na własną rękę. Nie bardzo spodobał się jej ten pomysł, dlatego postanowiła pojechać razem z nimi. Tym razem trenowali na siłowni, gdzie była raczej dodatkiem w postaci ciężarków przy wykonywaniu brzuszków i biernym obserwatorem rzeźbienia ich mięśni. Krótko potem przeszli na salę, na której właśnie teraz rozgrywali pasjonujący mecz siatkówki mając za przeciwników Niemców, którzy podobnie jak oni postawili dziś na taką formę przygotowania.
Zrzucając wszystko na brak odpowiedniego talentu sportowego (patrz wzrost przerośniętego krasnala) zdołała wymigać się od gry. Chociaż to miała być tylko zabawa to po ich  zaciętych minach widać było, że z ową zabawą niewiele będzie to miało wspólnego. Faceci jakimś dziwnym trafem mieli w sobie zakodowaną rywalizację, a sportowcy jeszcze bardziej chcieli udowadniać swoją wyższość, w każdym aspekcie. Nie namawiali jej zbyt gorliwie, a i ona nie bardzo się do tego paliła co uznali za dobry gest z jej strony. Przysiadła na trybunach i obserwowała ich grę. W tle okrzyków co jakiś czas rozlegało się ciche pstryk, a karta pamięci w jej aparacie zapełniała się nowymi zdjęciami z szybkością serwowanej przez nich piłki. Uwielbiała robić zdjęcia zwłaszcza w takich momentach, gdy fotografowane obiekty nie miały o tym pojęcia. Nie było wtedy wystudiowanych póz i sztucznych uśmiechów, a jedynie czyste piękno emocji, które uzewnętrzniały się na twarzach modeli.
             Tak jak się spodziewała, pod fasadą towarzyskiego spotkania i treningu przed najważniejszym wyzwaniem, które miało dopiero przyjść, toczyła się zacięta walka.  Przeważał testosteron, który w tej chwili byłby cennym źródłem energii dla okolicy, a jej maleńki udział hormonów zginąłby natychmiast, gdyby stała obok nich. Podział drużyn był wymieszany co jeszcze bardziej dowodziło trafności jej decyzji o rezygnacji z gry. Kapitanowie nie musieli tym samym chociażby udawać, że chcą mieć ją w swojej drużynie, a ona nie tylko nie musiała forsować swego organizmu, ale przede wszystkim zaoszczędziła wszystkim żenującego widoku, jakim z pewnością byłaby jej gra. Tym samym zaoszczędziła samej sobie wstydu.  
- Kto wygrywa?
           Nie przerywając fotografowania, w kilku słowach zrelacjonowała Tepesowi przebieg meczu. Po wczorajszej kontuzji palca dostał bezwzględny zakaz gry od trenera i ubolewał nad tym od chwili, gdy dowiedział się co na dzisiaj przygotował Goran. Lubił siatkówkę, co szło na równi z jego umiejętnościami, a fakt, że był jednym z najwyższych zawodników powodował iż zazwyczaj wybierano go do drużyny jako pierwszego. To z kolei powodowało w nim uczucie dumy, które rosło z każdym zdobywanym na parkiecie punktem. Podobnie jak w skokach, w tej dyscyplinie również był solidną podporą drużyny.
Kiedy na kolejnych kilka sekund zastygła ze wzrokiem w obiektywie, brunet zatopił się w dźwiękach płynących z wielkich słuchawek. Czasem miała wrażenie, że są one przyczepione do uszu Słoweńca niewidzialnym klejem. Jak zwykle począł wystukiwać zasłyszany rytm, wprawiając jednocześnie drewnianą ławeczkę w delikatne drgania.
 - Słuchasz też czasem ludzi, czy tylko tej muzyki? – zsunął na kark słuchawki, ale ciche dźwięki wciąż rozbrzmiewały wokół. Przewróciwszy oczyma powtórzyła swoje słowa, gdyż jego mina jednoznacznie wskazywała na to, że wcześniej niczego nie słyszał.
- Jeśli mają coś ważnego do powiedzenia…- posłał jej lekki uśmiech. – po prostu czasem mam dość narzekań niektórych – skinął głową w kierunku boiska, na którym Jaka wykłócał się o punkty z Freundem. Był to dość komiczny widok biorąc pod uwagę gabaryty obu zawodników, a Lucy skojarzyło się to z walką kogutów.
         Uśmiechnęła się pod nosem widząc blondyna strzelającego focha, gdy zdobyty przez niego punkt nie został zaliczony przez tymczasowego sędziego w postaci Schustera.
- Chyba cię rozumiem – stwierdziła. - A czego słuchasz?
           Pochyliła się nad chłopakiem, drażniąc męski policzek włosami próbowała rozpoznać melodię. Zmarszczyła brwi niezadowolona, bo równie dobrze mogło to być polskie disco-polo jak i fiński rap, dla niej były to nierozpoznawalne dźwięki.
- Naprawdę nie lubisz Metaliki? – spytał, kiedy skrzywiła się po tym jak odpowiedział na jej wcześniejsze pytanie. Pokręciła głową na znak, że nie jest to jej ulubione brzmienie. – To klasyka – stwierdził z lekkim oburzeniem godnym wiernego fana zespołu.
- Zależy jak dla kogo – wzruszyła ramionami.
- Dla tych co mają gust – odpowiedział, ale tym razem już bez cienia dezaprobaty dla jej gustów muzycznych. 
           Ich rozmowę przerwała wrzawa na parkiecie. Niemal znokautowany Freitag właśnie podnosił się z podłogi i szybkim krokiem zmierzał na drugą stronę siatki, gdzie Peter próbował przekonywać wszystkich, że jego uderzenie było w granicach normalnego zagrania. I tylko delikatnie ironiczny uśmiech świadczył o tym, że jego zagrywka w niczym nie przypominała przypadkowego trafienia. Wymierzył cios w Niemca z pełną premedytacją.
- Anja i Peter byli parą.
            Nie pytała, raczej stwierdzała fakty na podstawie tego co zdołała już zaobserwować.   A z pewnością wrogość ze strony Anji, połączona z uparcie skrywanymi tęsknymi spojrzeniami w kierunku Słoweńca mogły wskazywać, że tę dwójkę coś kiedyś łączyło. Najwyraźniej była dobrym obserwatorem, bo Jurij potwierdził jej przypuszczenia.
- To tłumaczy wrogość Petera w stosunku do Richarda – schowała aparat do futerału, gdyż parkiet też powoli już pustoszał. Po zachowaniu Prevca jakoś wszyscy stracili zapał do dalszej gry, a dodatkowo trzeba było już powoli zbierać się na konkurs.
- Jeszcze trochę i będą mogli sobie podać rękę.
Spojrzała z ukosa na Słoweńca nie rozumiejąc jego słów.
- Znam swoją siostrę i wiem, kiedy ma dość.

              Kilka godzin później, patrząc na Anję całującą namiętnie Richarda zaczynała wątpić w słowa Jurija. Owszem, znał ją lepiej niż Lucy i jako brat miał prawo osądzać brunetkę przez pryzmat wcześniejszych jej zachowań, ale przecież każdy człowiek zasługuje na drugą szansę i każdy może się zmienić. Być może to przy Richardzie odnalazła to czego szukała w tych wszystkich facetach, których zdążyła już porzucić.
             Z tą myślą odwróciła twarz w kierunku Petera stojącego na najwyższym stopniu podium. Nie ulegało wątpliwości, że przez sekundę patrzył na ten sam obrazek co ona, a jego usta zaciśnięte były w poziomą kreskę. Coś mówiło jej też, że nie bez powodu Anja wtulała się w ramiona Niemca dokładnie w tej chwili. Jakby chciała coś zamanifestować, a biedny Richard był jedynie narzędziem, zupełnie nieświadomym roli jaki przypadła mu w jej nieczystych gierkach. Nie mógł wiedzieć co przyniesie kolejny dzień, a już na pewno nie przeczuwał, że jutrzejsze święto będzie dla niego koszmarem…

~…….~

I tak wątek, który miał być jedynie epizodem – ukradł cały rozdział, a Jurij po raz kolejny idealnie wpasował się w całość :-)

22 komentarze:

  1. Jurij się tylko wpasował? Nieee, ja chcę więcej Jurija, nooo! :D
    Czyli jak przypuszczałam Anja i Peter byli razem i jak przypuszczam Peter ją zostawił, dlatego ona teraz go prowokuje swoim związkiem z Richardem. Oj, oj, nieładnie! Biedny Freitag, naprawdę wydaje mi się po tym rozdziale, że Tepesówna go tylko wykorzystuje do wzbudzenia zazdrości w Prevcu.
    Zastanawia mnie ostatnie zdanie. "jutrzejsze święto będzie dla niego koszmarem..." - czyli że co? xd Że nie wiem, Richard wygra drugi konkurs, a Anja go porzuci? ;dd Serio nie ogarnęłam tego zdania, ale pewnie tak właśnie miało być :]
    Jak już powiedziałam na początku - liczę na więcej konkretnego Jurija. hyhhyhy ^^
    Pozdrawiam cieplutko!! :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. On po prostu wie jak się zakręcić, żeby być w każdym rozdziale. Ma chyba chłopak parcie na klawiaturę :D
      Z tym kto kogo zostawił to lepiej poczekać, ale masz rację Anja w pewien sposób prowokuje Petera i niestety Richard nie jest jej pierwszą ani też nie ostatnią ofiarą.
      Tak, Richard nie będzie miło wspominał święta, które chyba większości z nas się dobrze kojarzy. Chociaż jak pokaże następny rozdział są wyjątki w tej kwestii. Wiem, że trochę to skomplikowane co napisałam ale wszystko wyjaśni się już niedługo. Rozdział jest już prawie napisany, jeszcze tylko drobne korekty i powinien pojawić się tradycyjnie w piątek.
      Konkretny Jurij?- muszę nad tym popracować, ale nie wykluczone, że tę funkcję może przejąć ktoś inny :D
      Również pozdrawiam.

      Usuń
    2. Tak.. nie mam pojęcia czym będzie to jutrzejsze święto :3 Właśnie tym jedynym pomysłem jest wygrana w konkursie, ale no nie wiem... Taki jakiś mdły chyba ten pomysł, tak mi się wydaje, że za mało fajerwerków. Ale pewnie byś to ubrała w słowa, że nawet taka "prozaiczna" kwestia byłaby wielką sprawą ;d
      Takk, konkretnego Jurija! <3 Pra-gnę. :d

      Usuń
    3. Właściwie to konkurs był "dzisiaj" i to Peter wygrał, więc to święto z pewnością nie dotyczy tej sprawy. To coś zupełnie innego - słowo na 10 liter :D
      Dziękuje za nadzieje pokładane w moją skromną osobę :-)
      Konkretów nie obiecuję, ale jak zwykle Jurij wie jak się zakręcić, żeby znaleźć się w obsadzie na kolejny rozdział.
      Pozdrawiam serdecznie

      Usuń
  2. Z tego co widzę w kolejnym rozdziale zapowiada się niezły ambaras. Mimo mroźnej rosyjskiej pogody chyba będzie gorąco, nie? Z niecierpliwością czekam na rozwój wydarzeń ;)
    PS: Tak wiem, nie umiem pisać ciekawych komentarzy, ale może z czasem będzie lepiej xd

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zdecydowanie będzie gorąco, w końcu święto jakie w nim przewidziałam do czegoś zobowiązuje :D
      Nie przejmuj się, najważniejsze dla mnie jest to, że nie piszesz świetny rozdział - zajrzyj do mnie. Bo tego wprost nienawidzę.
      Twoja cierpliwość zostanie nagrodzona w piątek.

      Usuń
  3. Droga Marzycielko!
    Wlasnie przebrnelam przez wszystkie Twoje rozdzialy i jestem zachwycona jak zawsze! Wiesz, ze zawsze podziwialam Twoja lekkosc pisania, zazdroscilam Ci kopalni pomyslow... Od zawsze bylas dla mnie guru w dziedzinie pisania i do dnia dzisiejszego sie to nie zmienilo. Nie bylo mnie dlugo, z jakies 2 lata zaraz mina, ale tesknilam. Tesknilam za Twoimi opowiadaniami, zawsze poprawialy mi humor. Bez wzgledu na to czy rozdzial byl przesycony zartem czy tez zalany smutkiem, sama mozliwosc czytania go wywolywala usmiech na mojej twarzy. Przeczytalam calosc, ale ciezko mi teraz odniesc sie co do kazdego rozdzialu. Napisze ogolnie przez pryzmat wszystkiego, co do tej pory opublikowalas na tym blogu. Lucy - ta dziewczyna intrygowala mnie od samego poczatku. gdy wspominalas o jej ciezkich przezyciach, myslalam o gwalcie, albo utracie bliskiej osoby. Jednak chodzilo o marzenie bycia na olimpiadzie, czym mnie bardzo zaskoczylas. Zawsze zaskakiwalas, nieprawdaz?
    Slowency? Opowiadania z nimi w roli glownej sa rzadkoscia, co jest takze ogromnym plusem dla Cb. Sprawiasz, ze ludzie zaczynaja sie interesowac ta narodowoscia, a z pewnoscia podczas ogladania konkursow, wspominaja watki jakie nam prezentujesz wlasnie z nimi w roli glownej.
    Na dokladke Niemcy, a bardziej ich mlodsi przedstawiciele, pasuja idealnie do milosnych podbojow panny Tepes. A wlasnie motyw Petera i Anji jest bardzo interesujacy. Jak wnioskuje, kochaja sie nadal, ale z racji lekkomyslnosci Prevca i zdradzie jakiej sie dopuscil ich zwiazek rozpadl sie ot tak, z dnia na dzien. Tak to jest gdy zamiast glowa mysli sie inna czescia ciala...
    Ale mimo wszystko jestem zafascynowana, zreszta nie moglo byc inaczej. Piszesz kolejne dzielo, na ktore bede regularnie zagladac! I dziekuje Ci, ze nadal piszesz :)

    Pozdrawiam serdecznie,
    kiciak

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nawet nie wiesz jak bardzo jestem wzruszona tym co napisałaś. Nadal nie mogę uwierzyć, że znów jesteś z nami.Dwa lata to zdecydowanie za długo i jak mówiłam ciesze się, że tęsknota zwyciężyła i kazała ci znów pisać :-)
      Staram się zaskakiwać i zawsze cieszy, gdy mi się to udaje. Jeśli chodzi o Lucy to owszem ma za sobą ciężkie przeżycia ( i przed sobą także) ale stara się korzystać z życia, cieszyć się każdym dniem. A marzenie o byciu na olimpiadzie było silniejsze niż jakieś wymogi, którym ostatecznie nie sprostała.
      Musze się przyznać, że o Słoweńcach pisze mi się coraz lepiej. Polubiłam ich i tak jak wspominasz, przy ich skokach myślę o tym opowiadaniu i zastanawiam się jak wykorzystać to co odczuwam na jego potrzeby. To pomaga ;-)
      Trafne spostrzeżenie odnośnie Petera i Anji, zwłaszcza Petera.
      To ja dziękuję, że zdecydowałaś się mi towarzyszyć. Pozdrawiam ciepło :-)

      Usuń
  4. Dla mnie rozdział ukradł początek. W ogóle strasznie lubię Twoje początki rozdziałów!!! I opis skoczni :) Też jestem fanką konkursów wieczornych. Tzn. trudno mi za bardzo oceniać, bo na żywo widziałam konkursy tylko raz - w Zakopanem. Jeden wieczorny, drugi za dnia. No i ten za dnia był zepsuty przez pogodę, więc może mój ogląd nie jest obiektywny. Ale skocznia przy wieczornym oświetleniu była fantastyczna i naprawdę ten widok był cudny. Więc zdecydowanie przychylam się do opinii Lucy. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Musze przyznać, że i ja je lubię i zawsze staram się by początek współgrał z resztą. I fajnie, że ktoś podziela moje zdanie.
      Też lubię nocne konkursy, wyjątkiem są jedynie zawody w Sapporo, przy których nawet przy retransmisji w dzień, mam ochotę spać. Ja niestety nie miałam jeszcze okazji widzieć zawodów na żywo, także zazdroszczę.

      Usuń
  5. Ja Ci powiem, że ja wątek Anji i Petera uwielbiam, choć mam wrażenie, że już ze trzy razy o tym pisałam.
    A tak wgl to przeczytałam rozdział wczoraj, poszłam spać, przeczytałam dziś drugi raz i dopiero komentuję. Kocham słoweńskie historie :)
    Co się wydarzy 'jutro'?
    Wiesz, szkoda mi Rysia, bo widzę, że Anja chyba kręci się wokół niego tylko po to, żeby dopiec Peterowi. I nie da się ukryć, że po raz kolejny się jej to udaje.
    Lucy bardzo dobrze dogaduje się z Jurijem. Zdajesz sobie sprawę z tego, co ja tam węszę? Pomyśl nad tym ;D
    buziaki, kochana :**

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam nadzieje, że to "przespanie się" z rozdziałem nieco rozjaśniło sytuacje i przyniosło kilka nowych wniosków. Czasem to dobrze robi.
      "jutro" będzie święto, które można określić jednym słowem na 10 liter :D
      Tak wiem, do czego zmierzasz i jaka teoria się z tego wykluwa. Ostatnio się dowiedziałam, że powinno się myśleć tak jak trener Kruczek - o najbliższym konkursie, czyli myślmy o następnym rozdziale, a tam nie przewiduje żadnych romansów :D

      Usuń
    2. Czekaj, czekaj... Z-W-Y-C-I-Ę-S-T-W-O. O ile dobrze liczę (a chyba z moją matematyką aż tak źle nie jest) to tutaj mamy właśnie 10 literek.
      Okej, myślimy o następnym rozdziale. Żadnych romansów, tylko ciężka praca i wygrywanie konkursów. I trochę Jurija :P

      Usuń
    3. Cóż, niestety muszę Cię rozczarować, ale nie o takie słowo mi chodziło. Kilka liter się powtarza, ich liczba też się zgadza, więc możesz być spokojna o swoją matematyczną wiedzę.
      Ale to chodzi o .......... :D
      Jak wspomniałam komuś wyżej, Jurij wie jak się odpowiednio zakręcić, aby być w obsadzie następnego rozdziału ;-)

      Usuń
  6. Bardzo fajny rozdział :) Zresztą jak zawsze :)
    Życzę dużo weny i pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ciesze się, że ten rozdział jest pozytywnie odebrany.
      To chyba prawda, że jeżeli dobrze mi się pisze dany rozdział to jest on też dobrze odebrany przez czytelników. Muszę to zapamiętać :-)
      Nie zapeszam, ale wena się zjawiła.

      Usuń
  7. Czytając te rozdziały przypomniałam sobie jak bardzo lubiłam twoje opowiadania :) Cieszę się że zostawiłaś u mnie komentarz, dzięki czemu po kilkuletniej przerwie mogę znowu cieszyć oczy twoimi historiami :D I co najciekawsze ... jest to pierwsze opowiadanie o Słoweńcach, które mam przyjemność czytać! Także pisz kochana, bo mam zamiar tu przychodzić przy każdym nowym rozdziale :* Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trochę już czasu minęło odkąd ostatni raz "rozmawiałyśmy", prawda. Zawsze to miło na sercu, gdy ktoś wraca i komuś podoba się to co próbuję tworzyć.
      Trzymam cię za słowo, że będziesz mnie jeszcze odwiedzać :-)
      Pozdrawiam serdecznie

      Usuń
  8. zawsze bylam Twoja wielka fanka i to sie raczej nie zmieni. Kto jak kto, ale Ty potrafisz pobudzac wyobraznie czytelnikow. Czekam z niecierpliwoscia na kolejny odcinek :) buziaki :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuje za tak miłe słowa :-)
      Nawet nie wiesz jak mnie to motywuje, kiedy wiem, że komuś się podoba to co próbuję stworzyć.
      A rozdział pojawi się jeszcze dzisiaj.
      Pozdrawiam.
      ps. a kiedy u ciebie nowość, znasz moją niecierpliwość :D

      Usuń
  9. A ja mam wrażenie, że taka manifestacja raczej mało wspólnego ma z klasą, żeby nie powiedzieć, że zakrawa o szczeniactwo. I zdecydowanie nie powinna mieć miejsca.
    Reakcja Petera była bardzo oszczędna, ale chyba tylko on sam wie, co wtedy działo się w jego głowie. Ciekawe jak będzie to wyglądać w dłuższej perspektywie, bo zraniona męska duma nie goi się szybko i bezboleśnie, a ciężko jest to przeżywać tylko i wyłącznie w środku, bez pokazywania otoczeniu tych silnych emocji;)
    Pozdrawiam.
    [piec-sekund]

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cóż Anja ma taki, a nie inny charakter. I ciężko odgadnąć co kryje się w jej głowie i serduszku. Zresztą podobnie sprawa ma się z Peterem. Masz rację ciężko przeżywać wszystko w środku, bez okazywania emocji na zewnątrz, ale niestety znam ludzi, którzy tę umiejętność dopracowali do perfekcji.
      A jak się rozwinie ten wątek, to jeszcze tak do końca sama nie wiem :-)
      Pozdrawiam serdecznie.

      Usuń