Rozdział 8

      Chociaż w życiu starała się być optymistką, nie zawsze jej się to udawało. Trudno jest bowiem cieszyć się pogodą ducha, gdy los co jakiś czas rzuca ci kłody po nogi. Czasem tylko po to, by sprawdzić granicę twojej wytrzymałości, a czasem by jeszcze bardziej cię pogrążyć. Nie łatwo jest też owe kłody zamienić w coś pozytywnego, by móc cieszyć się z tych krótkich chwil jakie daje życie. Jednak w najśmielszych marzeniach nie sądziła, że zdoła poznać tak fantastycznych ludzi, dla których to co było jej kompleksem, dla nich będzie zupełnie bez znaczenia. Słoweńcy udowodnili jednak, że darzą ją sympatią nie ze względu na status majątkowy, ale po prostu za to jaką jest osobą. Chociaż wciąż drzemało w niej odczucie, że gdyby powiedziała prawdę wcześniej, nie zdążyliby się tak szybko zaprzyjaźnić. Cóż wcześniejsze „przyjaźnie” nie zawsze były udane i chyba na długi czas ugruntowały w niej tę bojaźń. Swoim zachowaniem przekonali ją jednak, że te obawy były przesadzone, a Lucy już na stałe wpisała się do słoweńskiego teamu.

              Właściwie to Jurij wykonał za nią większość pracy, bo gdy następnego ranka po pamiętnym spotkaniu kleiła swoje przeprosiny, na wstępie zaznaczyli iż o wszystkim już wiedzą. Najwyraźniej poranna debata w pokoju Roberta, o której przebiegu nie miała pojęcia, zakończyła się na jej korzyść. Tak więc sytuacja zdawała się wracać do tej sprzed spotkania z Hajkiem, co bardzo ją cieszyło. Jeśli chodzi zaś o Czecha to nie spotkała go już więcej, co było wynikiem albo jego wyjazdu, albo wzajemnego unikania się. Zresztą, nie miało to już dla niej większego znaczenia.  Najważniejsze było to, że właśnie spełniało się jej marzenie, a jeszcze lepsze to, że przyszło jej doczekać tych utęsknionych chwil w obecności przyjaciół. Niewątpliwie Słoweńcy należeli do tej wąskiej grupy osób, których mogła określać tym mianem.

                Ich wieczorne spotkania na hotelowym korytarzu stały się już niemalże rytuałem, co oczywiście nie wszystkim się podobało i kilka razy zostali już „poproszeni” o rozejście się do swoich pokoi. Kiedy większość zawodników zaszywała się w swoich czterech ścian, oni zdecydowanie preferowali inną formę spędzania długich wieczorów, czasem przedłużających się do późnych godzin nocnych. Czasem spędzali ten czas tylko we własnym gronie, częściej jednak dołączali do nich zawodnicy innych krajów, tworząc wesołą i wielokulturową mozaikę.

Tak jak dzisiaj.

- Coś mnie ominęło?

              Lucy z trudem przebiła się przez grad śmiechu, który niósł się echem po korytarzu. Opuściła ich raptem dziesięć minut temu, wymykając się do pokoju pod pretekstem konieczności rozmowy z rodzicami. Co prawda meldowała się swoim „staruszkom” codziennie, kilkukrotnie zawodnicy byli świadkami tych telefonów i dzisiaj taka rozmowa już się odbyła, ale powód opuszczenia ich na tych kilka minut był zupełnie inny. Musiała przekonać się czy jej „czerwona przyjaciółka” wciąż jest na miejscu, gotowa na każde wezwanie o pomoc. Oczywiście trwała na posterunku, a Lucy wykorzystywała ten fakt za każdym razem.

- Kolejny świetny pomysł Jaki.

            Przysiadła na kanapie obok Roberta wciskając dłoń w szeleszcząca torebkę, która skrywała kolorowe słodkości. Z przyzwyczajenia okupowali miejsce przy pamiętnym automacie, który nadal był maszyną bez dna, a pożerając monety gości stał się kolejnym źródłem dochodu dla właściciela.

          Lucy spojrzała pytająco na Słoweńca, który widać nie był już tak mocno przekonany do swojego pierwotnego planu.

- Chciałem, żebyśmy zagrali w butelkę – mruknął.

- Tylko nie zauważył, że jest nierówny przydział dziewczyn – Hvala zgromił Richarda wzrokiem. Fakt w całym tym towarzystwie siedziały tylko dwie dziewczyny, a mianowicie  Lucy i Anja. - … chyba, że wolisz któregoś z nich….- skinął na drugą stronę, gdzie siedzieli pozostali.

- Jestem za…- Freund złożył usta w zgrabny dzióbek i przesłał całusa, jednocześnie zalotnie machając do siedzących naprzeciw niego kolegów.

- Butelka odpada!

              Lucy i Anja roześmiały się jednocześnie, gdy chóralnie padła odpowiedź i ostatecznie musiały skapitulować wobec tej formy demokracji. Niestety, dziewczyny są w tej kwestii bardziej tolerancyjne.

 - To może prawda czy wyzwanie?

           Ostatecznie, zwiedzeni perspektywą zaspokojenia własnej ciekawości, przystąpili do tej właśnie gry. Oczywiście, że częściej wybierano wyzwanie by uniknąć konieczności opowiadania kompromitujących historii. Musiała przyznać, że to było całkiem intrygujące, bo dzięki tej niewinnej zabawie mogła dowiedzieć się czegoś więcej o nich, ale jednocześnie zachowywała ostrożność co do własnych wyznań.

            I tak dowiedziała się, że dziewczyna Matjaza jest od niego starsza o trzy lata, a jako czternastolatek miał drobny konflikt z prawem po tym jak „pożyczył” rower brata. Freund ma tatuaż, którego do tej pory się wstydzi i za nic w świecie nie chciał zdradzić co ów rysunek przedstawia. I nawet wtedy, gdy do wyboru miał ujawnienie tej tajemnicy i wyzwanie, wybrał to drugie. W czasie, gdy Severin udał się na taras gdzie miał wykrzyczeć „jestem fanem Justina Biebera !” , gra toczyła się dalej. Jaka spłonął delikatnym rumieńcem, gdy wypadło na niego i usłyszał pytanie o swój pierwszy raz. Lucy pomna wcześniejszej rozmowy z Jurijem zrozumiała co nim kierowało, gdy zadawał to pytanie. Tepesz z pełną premedytacją wprowadził kolegę w stan zakłopotania.

- Wbrew panującej opinii, nie jestem prawiczkiem – omiótł znacząco twarze swoich starszych kolegów, którzy rozpuszczali te plotki.

- Dzięki za informacje… to mamy odwołać striptizerki na twoją imprezę urodzinową?! – skwitował Tepesz przybijając piątkę z Robim.

          Kiedy padło na Lucy, obawiała się najgorszego, pytania stawały się coraz bardziej osobiste a i ona nie przebierała w środkach i teraz odczuwała lęk przed ewentualną zemstą. Nie musiała odpowiadać, gdy Matjaz zapytał o najdłużej trwający związek w jej życiu, ale wtedy wolała to niż jakiekolwiek wyzwanie, zwłaszcza iż Robi kilka minut temu otrzymał zadanie pocałowania latarni przed hotelem. Wprawiła ich w niemałe zaskoczenie, gdy przyznała, że z Marko tworzyli parę przez sześć  lat. Dla dwudziestolatki to prawie pół życia, więc nie udało się ukryć czułości z jaką wypowiadała imię byłego chłopaka, zwłaszcza iż była to wciąż świeża sprawa.

- Znam pary, które po roku biorą ślub – skomentował Wank, który z jedną słuchawką w uchu

dowodził o swojej podzielności uwagi. Poczuła zimny podmuch powietrza, gdy wrócił Kranjec siadając obok niej.

- A ja takie, gdzie po dwóch miesiącach okazuje się, że to co ich łączy to jedno wielkie kłamstwo – dodała młodsza Tepeszówna.

              Nie tylko ona zauważyła jak dłonie Petera na sekundę zawisły nad klawiaturą, chociaż stukały w nią z prędkością światła przez ostatni kwadrans. Wszyscy, którzy w mniejszym lub większym stopniu zorientowani byli w sprawach między tą dwójką, obserwowali ich, wyczekując wybuchu bomby, bowiem lont został już zapalony. Nie musiał podnosić wzroku, by wiedzieć, że patrzyła w tej chwili wprost na niego. Jej wzrok niemal parzył przypominając o zdradzie, której się dopuścił.

           Niezręczną sytuację przerwał głos Richarda, który niezorientowany w całej sytuacji wydawał się nie widzieć ponurego wzroku swej dziewczyny.

- Czemu się rozstaliście?

Bo strach był silniejszy?

Bo nie była gotowa?

Wzruszyła ramionami.

- Po prostu…. nie udało się nam.

                Na moment odpłynęła w przeszłość, a grymas zastygł na jej twarzy. Miała ochotę powiedzieć im całą prawdę, wyrzucić z siebie to ogromne brzemię, które czasami ją przerastało. Zanim jednak serce zdołało przepchnąć przez gardło prawdę, rozum podsunął obrazy ostatniej rozmowy z Marko. Nie chciała ponownie tego przeżywać, widzieć strach w oczach przyjaciół i być może znów wsłuchiwać się w ciszę, gdy trzasną drzwiami.

- Czego jeszcze o Tobie nie wiemy?

         Miała wrażenie, że Słoweniec wiedział znacznie więcej niż wyrażały to w tej chwili skupionej na jej twarzy oczy.

Błagam nie teraz.

Nawet jeśli zaważył jej zdenerwowanie, uparcie wyczekiwał odpowiedzi.

- Kocham szydełkować – wypaliła z wciąż poważną miną, bo tysiące myśli kłębiło się w jej głowie, a każda z nich chciała zwyciężyć i przebić się na zewnątrz. Nie mogła jednak nie odwzajemnić uśmiechów, gdy wszyscy wybuchli śmiechem. Fakt, szydełkowanie nie jest popularne w tych czasach.

- Na drutach też? – spytał sarkastycznie Richard.

Skinęła głową.

- Jak chcesz to mogę ci wydziergać ciepłe kalesony, żebyś sobie przypadkiem czegoś nie odmroził – wytknęła mu język i chwyciła butelkę w dłoń.

Teraz była jej kolej, by przepytać współtowarzyszy.

~….~

Nawet mi się nie chce skomentować tego co jest wyżej. Rozdział jest wymęczony i nie taki jaki chciałam, niestety nawet dłuższa przerwa nie pomogła mi w jego napisaniu. Pewnie za jakiś czas byłby o niebo lepszy, ale czułam, że ta ósemka mnie hamuje. Musiałam wiec opublikować w takiej formie, by móc pójść dalej.

Przepraszam.

Wszelkie zaległości obiecuję nadrobić w miarę możliwości :-)