Rozdział 1

              Poznała ich na lotnisku i chociaż z różnych źródeł posiadała nieco informacji o drużynie, to dopiero później mogła przełożyć te wiadomości na grunt rzeczywistości. Podobnie jak ona oczekiwali na samolot, którym mieli wystartować pół godziny wcześniej, a który wciąż się opóźniał. Nie wiedziała czy byli świadomi obserwacji, nie tylko z jej strony, ale też innych oczekujących, którzy najwyraźniej rozpoznali w nich sportowców. Zaczęło się zupełnie niewinnie, od ukradkowych spojrzeń i szeptów, ludzie zaczęli wskazywać ich palcami, jakby byli dzikimi zwierzętami w zoo. Niektórzy, ci bardziej odważni, czy może bardziej zorientowani w sporcie podchodzili od razu, prosili o zdjęcie i autograf. Słyszała ich szczere gratulacje sukcesów i życzenia kolejnych, a także zapewnianie o swoim kibicowskim wsparciu, bez względu na wyniki. Nie mogła wiedzieć jak bardzo cenili sobie takie spotkania z fanami, bo w dużej mierze, to właśnie one kształtowały w nich poczucie wartości.

Oczywiście jak zawsze znalazł się tzw. ekspert, człowiek, który wie wszystko na temat dyscypliny, którą przyszło im uprawiać. Niestety ta wiedza w większości przypadków nijak ma się do rzeczywistości, a wtedy rozmowa kosztuje najwięcej nerwów. Bo jak wytłumaczyć komuś, kto jak twierdzi najlepiej wie, co robią źle, fakt iż oni – skoczkowie na światowym poziomie - doskonale zdają sobie z tego sprawę. Czasem po prostu im bardziej się czegoś chce, tym trudniej wyrzucić presję z głowy i sprostać własnym oczekiwaniom. Dziewczyna znała to uczucie, gdy trzeba odpowiadać na trudne pytania i składać obietnice, których być może nigdy nie będzie się w stanie spełnić. Ona też ma takiego eksperta w swoim otoczeniu i chociaż wie, że ów ekspert robi to z troski, to jednak strasznie wkurza ją swoimi dobrymi radami. Jej mama ma obsesje czytania przeróżnych poradników, a od kilku lat jej lektura obejmuje tylko jeden temat. Kiedyś nie wytrzymała i wykrzyczała jej, że czytanie tych książek nie rozwiąże problemów córki i w nich nie znajdzie odpowiedzi na najważniejsze z pytań. I niby zachowanie rodzicielki odrobinkę się zmieniło, ale wykrzyczane słowa już na zawsze zawisły między nimi.

            Obserwując ich w tamtej chwili doskonale rozpoznała uczucie nadziei na ucieczkę, malujące się na zmęczonych twarzach. Niestety, chociaż ich lot miał wystartować przeszło trzy kwadransie temu, wciąż tkwili na ziemi, a tym samym mieli dość małe pole manewru ucieczki przed kolejnymi ekspertami. Ileż to razy znajdowała się w takiej sytuacji jak oni w tamtej chwili? Ileż razy chciała uciec od tego wszystkiego, czasem nawet od samej siebie, ale niewiele mogła zrobić, bo to nie zależało już od niej samej. Już wtedy była pionkiem w cudzych rękach.

- Kolejny kwadrans spóźnienia! – jęknął najmłodszy z drużyny i tym samym wyrwał brunetkę z zamyślenia i lekkiego letargu w jaki wpadła. Dopiero wtedy zauważyła, że jeden z nich przysiadł w rogu ze słuchawkami na uszach i tupał długimi kończynami w rytm słyszanej muzyki. Najwyraźniej jemu, podobnie jak i większości pasażerów nie przypadły do gustu metalowe krzesełka, na których przyszło wszystkim wyczekiwać. Z pewnością nie zostały one przystosowane do gabarytów większości zawodników, a tym samym również do bruneta, który jak się dowiedziała później był jednym z najwyższych w całej stawce skoczków.

                  Tymczasem chłopak z coraz większą furią w oczach, trzaskał w klawiaturę laptopa, na którym od dłuższego czasu sprawdzał wiadomości. Dotychczas zajmowała się tym jego siostra, czasem mama, ale po ostatniej aferze, kiedy to niby przez przypadek wysłała fance jego zdjęcie z dzieciństwa, na którym notabene prezentował się jak go Pan Bóg stworzył, postanowił sam się tym zająć. Doskonale zdawał sobie sprawę iż była to zemsta za wyjawienie sekretu siostry, czyli o jej potajemnym wymykaniu się z domu w sobotnie wieczory. Miał obowiązek dbania o Evę, nawet jeśli jeszcze niedawno sam miał szesnaście lat i często wymykał się w podobny sposób, to nie pochwalał takiego zachowania ze strony siostry. Bądź co bądź, był już o całe cztery lata starszy. Po tej aferze z satysfakcją rzuciła mu w twarz, żeby radził sobie sam, jakby przeczuwała, że szybko pożałuje swojej decyzji. Miała rację. Już teraz żałował odseparowania jej od tej części swojej „kariery sportowej”, owszem miał świadomość swojej popularności, ale w życiu nie spodziewał się takiej ilości jej wyrazów ze strony fanów. Przecież niedalej jak przedwczoraj, z wielkim uśmiechem na ustach, pogratulował sam sobie fakt uporania się z poprzednimi mailami. Tymczasem dzisiaj przywitała go ponad setka nowych, i była to liczba, która w ciągu najbliższych dni z pewnością wzrośnie.

- Przyzwyczajaj się, młody – odezwał się nieco starszy kolega z reprezentacji, odrzucając kolorowe czasopismo, które zostawił ktoś przed nimi. Gazeta była nieaktualna, bo sprzed pół roku, ale i tak o wieli faktach w niej zawartych, dowiedział się dopiero teraz. To był jeden z nielicznych plusów przesiadywania na lotniskach, bo przynajmniej wtedy nadrabiali prasowe zaległości i czytali gazety, o których istnieniu czasem nawet nie mieli pojęcia. Wielokrotnie zdarzało się, że w którejś z nich znaleźli garść informacji o kimś kogo znali osobiście, nierzadko o sobie samych i nie rzadko też informacji wyssanych z palca.

                Westchnął, nie tylko na sam widok monitora jarzącego się pulsującymi oznakami swojej szybko zapełniającej się skrzynki pocztowej, ale też na sam dźwięk słowa młody. Zmiął pod nosem przekleństwo, które cisnęło mu się na usta. Nie znosił tego przezwiska, ale koledzy wydawali się nie zwracać uwagi na jego niezadowolenie, a może wręcz przeciwnie, robili mu na złość. Doliczył w myślach do siedmiu, ale nie starczyło mu cierpliwości liczyć dalej. Musiał wyrzucić z siebie niezadowolenie.

- Młody, to jest on – wskazał brodą bruneta siedzącego naprzeciw nich, pogrążonego  z kolei we śnie, przynajmniej takie sprawiał wrażenie, ale w rzeczywistości wciąż pozostawał w stanie wzmożonego czuwania.

- Jestem starszy od ciebie o trzy lata, więc spadaj! – odpowiedział, nie otwierając ani na moment oczu.

           Z rezygnacją i jednocześnie naiwną nadzieją, że być może jakimś cudem maile same się zdematerializują, zgasił laptopa i schował go do torby. - Chodzi o staż w kadrze – wyrecytował dobitnie, chociaż wszyscy doskonale wiedzieli co miał przed chwilą na myśli. Oczywiście, to do niego musiało należeć ostatnie słowo.  – jestem w niej dłużej niż ty i ….

- Uwaga! – zaczął ponownie brunet, tym razem otwierając oczy i prostując się na krześle, by mieć pewność, że każdy z członków kadry go usłyszy. -… będzie wykład.

          Już zaczerpnął powietrza, by zgodnie z przypuszczeniami kolegów rozpocząć swój wywód, ale zamiast tego usłyszeli głos dziewczyny siedzącej wcześniej za ich plecami, która teraz patrzyła wprost na nich. Stojąc górowała nad większością z nich, ale jakże było to złudne przy jej 159 centymetrach wzrostu.

- Przepraszam…- głos był cichy, jakby speszony, przez co od razu wzięli ją za fankę, która najpewniej zaraz poprosi ich o wspólne zdjęcie i autograf. Wcześniej nie zwrócili na nią uwagi, ale sądząc po jej współczującym uśmiechu, gdy spojrzała na najmłodszego z nich, doskonale słyszała przebieg ich rozmowy.

- Kolejna wielbicielka – mruknął pod nosem brunet.

Wystarczająco jednak głośno, aby nieznajoma to usłyszała.

- Nie jestem waszą fanką! – zirytowała się, szarpiąc torbę, która z impetem upadła u jej stóp i pociągając za sobą jeszcze jedną, mniej więcej identyczną pod względem wielkości, ruszyła przed siebie. Zrobiła dwa, może trzy kroki i ponownie odwróciła się w ich kierunku. – Nasz samolot startuje za dziesięć minut.

           Zerknęli na tablice informacyjną i rzeczywiście, czerwony napis jednoznacznie potwierdzał słowa nieznajomej. Śmiesznie wyglądały ich próby zgarnięcia swoich wszystkich bagaży, im szybciej chcieli tego dokonać tym trudniej było skoordynować ich działania.

- Czy ona powiedziała, NASZ samolot?! – dopytywał się, łapiąc powietrze między jednym, a drugim słowem i oczekując odpowiedzi od kolegów. Ci potwierdzili, ale żaden z nich nie wiedział, czy jej obecność była jedynie dziwnym zbiegiem okoliczności, czy może kryło się za tym coś więcej.